خوبان!

اول از همه یه یاد آوری بکنم که کامنت خصوصی جایی برای توهین نیست؛ خیلی وقتا افراد می خوان یه پیشنهاد یا یه صحبتی با شخصی که وب رو می نویسه داشته باشن و می گن شاید نویسنده دلش نخواد این گونه مطالب رو تو وب خودش جواب بده کامنت خصوصی می زارن، نه این که کامنت بزارید از اول تا آخر توهینن کنید بعد چون خودت خوبان!...

چقدر پنجره را بی بهار بگذاری و یا نیایی و چشم انتظار بگذاری مگر قرار نشد شیشه ای از آن می ناب برای روز مبادا کنار بگذاری بیا که روز مبادای ما رسیده از راه که گفته است که ما را خمار بگذاری؟ در این مسیر و بیابان بی سوار، خوشا به یادگار خطی از غبار بگذاری گمان کنم تو هم ای گل بدت نمی آید همیشه سر ب خوبان!...

من امشب دارم با فاصله 6 ساعت دومین لیوان قهوه خودم رو می خورم!

حالا قاصدک یه سوال دارم ازت:

می گم فردا بعد امتحان برم بهشت زهرا یه قبر بخرم یا پس فردا بعد این دو تا امتحان؟

خوبان!...

همین حالا، بروید سراغ کشوی داروها، هر چه قرص و کپسول می‌بینید را بردارید، بریزید کف دست‌تان، با یک لیوان آب، بدهید بالا. یا یک جای خیلی بلند پیدا کنید و آب دهانتان را قورت بدهید و بپرید پایین و وسط راه هر چه خواستید جیغ بزنید. محکمِ محکم. بگذارید چهارنفر شما را ببینند که کوبیده می‌شوید به زمین.  اص خوبان!...

نشسته ام رو در روی آفتاب... به تماشای آن زیبای نهان می اندیشم! که ای کاش دنیا نیز مالا مال از این زیبایی، درخشندگی و تبلور نور در عشق بود! که اگر عشق لایزالی که گوشه ای از آن را آفتاب تصاحب کرده است، ما مخلوقیان نیز داشتیم... دیگر، هیچ جای دنیا خالی از نور نبود. نور من، خدای من، معبود من، معشوق من ن خوبان!...

حقیقت
نه به رنگ است و نه بو
نه به هآی است ونه هو
نه به این است ُ نه او
نه به جام است و سبو

گر به این نقطه رسیدی ؛
به تو سر بسته و در پرده بگویم
تا کسی نشنود این راز گهر بار جهان را :

آنچه گفتند و سرودند
تو آنی !!
خود تو جان جهانی
گر نهانی و عیانی
تو همانی که همه عُمر
به دنبال خودت نعره زنانی
تو ندانی که خود آن نقطه ی عشقی
همه اسرار نهانی !

مولانا

خوبان!...

همزاد گردبادم و از نسل آتشم پایان نیمه کاره ی خوابی مشوشم من یک مناره ام به بلندای عمر نوح با زخم و تاول و ترک و غم ، منقشم شهنامه ای نبود بگویم که رستمم سودابه ای نبود بگویم سیاوشم " گاهی دلم برای خودم تنگ می شود"  گاهی اسیر " روی خوش و موی دلکشم "  گاهی به حال من غزلم گریه می کند از ناله های م خوبان!...

حقیقت
نه به رنگ است و نه بو
نه به هآی است ونه هو
نه به این است ُ نه او
نه به جام است و سبو

گر به این نقطه رسیدی ؛
به تو سر بسته و در پرده بگویم
تا کسی نشنود این راز گهر بار جهان را :

آنچه گفتند و سرودند
تو آنی !!
خود تو جان جهانی
گر نهانی و عیانی
تو همانی که همه عُمر
به دنبال خودت نعره زنانی
تو ندانی که خود آن نقطه ی عشقی
همه اسرار نهانی !

مولانا

خوبان!...

وقتی خودت تصمیم میگیری با پای خودت از زندگی یکی بری آدم بده داستان میشی تو؛ تویی که رفتی و زدی زیرِ همه چی... ولی هیچکس فکر نمیکنه که واقعا  چیشد که رفتی؟ چرا اون همه عشق جاشو داد به هیچی؟؟ رفتم؛  چون دوست نداشتم شریک باشمت...  رفتم؛ چون نمیخواستم تصویرت تو ذهنم خراب شه... رفتم؛ چون فکر میکردم اینجو خوبان!...

از مترسکی سوال کردم آیا از ماندن در مزرعه بیزار نشده ای ؟
پاسخم داد و گفت : در ترساندن و آزار دیگران لذتی به یاد ماندنی است !
پس من از کار خود راضی هستم و هرگز از آن بیزار نمی شوم.
اندکی اندیشیدم و سپس گفتم : راست گفتی من نیز چنین لذتی را تجربه کرده بودم.
گفت : تو اشتباه می کنی زیرا کسی نمی تواند چنین لذتی را ببرد مگر آن که درونش از کاه پر شده باشد.

 konjak.blog.ir

خوبان!...